Het lot van het inreisverbod

Abstract

The European Return Directive was implemented in the Netherlands in 2011. This resulted in the introduction of the 'return decision' and the 'entry ban'. By issuing a return decision, the Dutch government communicates that an illegaly staying foreigner is to leave the Netherlands (either immediately or within 28 days). If the foreigner is required to leave immediately, an entry ban has to be issued as well. This means that the foreigner is not allowed to reside in the Netherlands or another European country for a certain period. This study examined the practices and (perceived) consequences of these new procedures, and of the Return Directive more generally. The study was conducted at the request of the Dutch Parliament.

In verband met de implementatie van de Europese terugkeerrichtlijn (nr. 2008/115/EG) heeft Nederland eind 2011 het zogeheten inreisverbod ingevoerd. Het inreisverbod is bedoeld om uitzetbare migranten in grotere mate zelfstandig te laten terugkeren naar het land van herkomst. De voormalige Minister van Immigratie en Asiel heeft in 2011 aan de Eerste Kamer toegezegd om drie jaar na de invoering van het zogeheten inreisverbod onderzoek te doen naar de uitvoeringspraktijk en werking van de maatregel (Handelingen Eerste Kamer, Vergaderjaar 2011-2012, 32420, nr. 10, p. 78-98). In dit onderzoek staat ten eerste de vraag centraal hoe relevante partijen in de Vreemdelingenketen (IND, vreemdelingenpolitie, Koninklijke Marechaussee) en Strafrechtsketen (CJIB, OM en strafrechters) gebruik maken van de mogelijkheid om terugkeerbesluiten uit te vaardigen, inreisverboden op te leggen en de eventuele overtreding van inreisverboden te bestraffen. Ten tweede is nagegaan wat volgens de sleutelinformanten de effecten zijn van de Terugkeerrichtlijn en met name het inreisverbod.