Show simple item record

dc.coverage.spatialNederland
dc.date.accessioned2021-01-20T08:54:19Z
dc.date.available2021-01-20T08:54:19Z
dc.date.issued1995
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/20.500.12832/621
dc.description.abstract'Gedogen' is inmiddels een bekend verschijnsel geworden. Op vele rechtsgebieden ziet de overheid willens en wetens af van (stringente) handhaving van de wetgeving. Dat kan dikwijls niet anders want tegenstrijdige of onuitvoerbare regelgeving roept vanzelf gedooggedrag op. Bij de handhaving van het milieurecht heeft gedogen zelfs de status gekregen van een zelfstandig bestuurlijk instrument, onmisbaar in een 'wettenstaat'. Een kleine tien jaar later is er veel veranderd. Het lijkt er soms op dat gedogend besturen eerder regel dan uitzondering is geworden. Bovendien ondervindt de wijze waarop de Nederlandse overheid de vraagstukken van drugs en euthanasie aanpakt, in het buitenland hevige lcritiek. Nederland zou aan een ernstige gedoogziekte lijden die de eerbiedwaardige traditie van tolerantie teniet dreigt te doen. In eigen land heeft Ed van Thijn meermalen op die ontwikkeling gewezen: tolerantie betekent voortaan lalcsheid, halfhartigheid en zwakke knieen ten opzichte van recht en orde'. De gedogende overheid lijdt regelmatig gezichtsverlies en doet soms een wanhopig beroep op burgers om haar eigen tekortkomingen door de vingers te zien. Dan maar terug naar het principe 'regels zijn regels'? De vraag is of dat nog kan. Wetten zijn geen panldare recepten, al hebben we dat lange tijd gedacht. Deze vragen en problemen werden besproken tijdens een symposium dat Justitiele verkenningen onder de titel 'Crisis in de gedoogcultuur?' op 11 oktober in het Kurhaus te Scheveningen organiseerde.
dc.relation.ispartofseriesJustitiële verkenningen 1995/08
dc.subjectGedogen
dc.subjectOpportuniteitsbeginsel
dc.subjectJustitiebeleid
dc.subjectOverheidsbeleid
dc.subjectRechtshandhaving
dc.titleCrisis in de gedoogcultuur
dc.typerapport
dc.identifier.projectJV1995/08
refterms.dateFOA2021-01-20T08:54:19Z
html.description.abstract'Gedogen' is inmiddels een bekend verschijnsel geworden. Op vele rechtsgebieden ziet de overheid willens en wetens af van (stringente) handhaving van de wetgeving. Dat kan dikwijls niet anders want tegenstrijdige of onuitvoerbare regelgeving roept vanzelf gedooggedrag op. Bij de handhaving van het milieurecht heeft gedogen zelfs de status gekregen van een zelfstandig bestuurlijk instrument, onmisbaar in een 'wettenstaat'. Een kleine tien jaar later is er veel veranderd. Het lijkt er soms op dat gedogend besturen eerder regel dan uitzondering is geworden. Bovendien ondervindt de wijze waarop de Nederlandse overheid de vraagstukken van drugs en euthanasie aanpakt, in het buitenland hevige lcritiek. Nederland zou aan een ernstige gedoogziekte lijden die de eerbiedwaardige traditie van tolerantie teniet dreigt te doen. In eigen land heeft Ed van Thijn meermalen op die ontwikkeling gewezen: tolerantie betekent voortaan lalcsheid, halfhartigheid en zwakke knieen ten opzichte van recht en orde'. De gedogende overheid lijdt regelmatig gezichtsverlies en doet soms een wanhopig beroep op burgers om haar eigen tekortkomingen door de vingers te zien. Dan maar terug naar het principe 'regels zijn regels'? De vraag is of dat nog kan. Wetten zijn geen panldare recepten, al hebben we dat lange tijd gedacht. Deze vragen en problemen werden besproken tijdens een symposium dat Justitiele verkenningen onder de titel 'Crisis in de gedoogcultuur?' op 11 oktober in het Kurhaus te Scheveningen organiseerde.nl_NL
dc.identifier.tuduuid:bea8506d-3f63-4c2d-bbb0-4f371e172257
dc.contributor.institutionWODC


Files in this item

Thumbnail
Name:
jv9508-volledige-tekst_tcm28-7 ...
Size:
1.227Mb
Format:
PDF

This item appears in the following Collection(s)

Show simple item record