Milieurecht en zelfregulering

Abstract

De omvang en ernst van de milieucriminaliteit lijken almaar toe te nemen. Recente rapporten hebben een zorgelijke en soms alarmerende toon. Het rapport Politic en milieu constateert dat van een daadwerkelijke handhaving van milieuwetten nog niet veel terecht is gekomen. De conclusies van het rapport Zuiver handelen in een vuile context zijn nog radicaler. Het stelt dat de overheid medeplichtig is aan milieumisdrijven doordat zij wegens economische belangen, dubbele petten en naIviteit te veel door de vingers ziet. Volgens de onderzoekers worden vergunningen en certificaten lichtvaardig verleend. Door onvoldoende controle of nalatigheid van ambtenaren krijgen louche handelaars de kans afval op illegale wijze te dumpen. De milieu-mafia zou hierdoor greep krijgen op een sector waarin miljarden guldens omgaan. De procureurs-generaal van het O.M. zijn eveneens ontevreden. Ten slotte hoort men ook in de milieubeweging sombere tonen. De mazen in de wet, de gebrekkige controles en de belangenverstrengeling tussen overheid en branche-organisaties, het zijn allemaal bewijzen dat het economisch belang over het milieubelang zegeviert. Maar vormen meer controle en meer centrale regelgeving een oplossing? Is niet juist de veelvoud van formele regelgeving de oorzaak van de impasse waarin het milieubeleid zich bevindt? Wie deze vraag bevestigend beantwoordt, zal de oplossing willen zoeken in vrijwillige overeenkomsten tussen branche-organisaties en de overheid. Velen wijzen op kinderziekten en stellen vertrouwen in de uiteindelijk gunstige resultaten die convenanten en andere vormen van publiekprivate samenwerking zullen bieden.