Inzicht in toezicht: tbs-gestelden langdurig(er) voorwaardelijk vrij

Abstract

De maatregel terbeschikkingstelling (tbs) kan worden opgelegd aan daders van strafbare feiten bij wie tijdens het plegen van het delict een gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis van de geestvermogens bestaat. Als aan de tbs-maatregel gedwongen opname in een tbs-kliniek wordt verbonden, spreken we van tbs ‘met bevel tot verpleging van overheidswege’, kortgezegd ook wel tbs met verpleging. Via behandeling van de tbs-patiënt wordt gewerkt aan het verkleinen van de kans op recidive. De behandeling wordt gekenmerkt door een geleidelijke terugkeer in de maatschappij. Via verlof, dat eerst een hoge mate van beveiliging kent en kleine stappen betreft en later minder beveiliging, grotere stappen en meer vrijheden omvat, komt uiteindelijk het moment dat de gedwongen verpleging van de patiënt voorwaardelijk kan worden beëindigd. De afgelopen jaren zijn er twee wetswijzigingen in de duur van de VB doorgevoerd. Bij de wetswijziging uit 2008 is de maximale duur van de VB verlengd van maximaal drie jaar naar maximaal negen jaar. Bij de wetswijziging uit 2017 is de maximale duur komen te vervallen. Deze laatste wijziging maakt onderdeel uit van de Wet langdurig toezicht, gedragsbeïnvloeding en vrijheidsbeperking (Wlt). Als de VB eindigt, eindigt daarmee ook de tbs-maatregel en keert de tbs-gestelde weer terug naar de maatschappij. Het huidige onderzoek is een van de zes deelonderzoeken uit het grotere onderzoeksprogramma naar de effectiviteit van de Wlt en ziet op het onderzoeken van de effectiviteit van de twee wetswijzigingen. INHOUD Inleiding Beleidtheorie en achtergrond Bereiken van doelen en verwachtingen Tbs-gestelden met een lange of een korte VB Recidivemetingen Slot

The tbs measure (terbeschikkingstelling) can be imposed on perpetrators of criminal offences who have committed serious crimes and who have been declared (partially) irresponsible of committing these crimes due to severe mental disorders. The tbs order, or ‘disposal on behalf of the state’, mainly consists of mandatory treatment in a closed forensic psychiatric hospital (fph). Towards the end of their treatment, most tbs patients are conditionally released back into society. Conditional release is a way to more gradually reintegrate into society. It is a judicial order involving release from the fph while living under certain mandatory conditions in the community. In the Netherlands, a judge decides on conditional release for forensic psychiatric inpatients. Through treatment of the tbs patient, efforts are made to reduce the chance of recidivism. The treatment is characterized by a gradual return to society. Through leave, which initially has a high degree of security and concerns small steps and later involves less security, larger steps and more freedoms, the moment eventually comes when the compulsory hospitalization of the patient can be terminated, and the patient is sent on conditional release. In recent years, two changes to the law have been implemented in the maximum duration of FPCR. In the 2008 change to the law, the maximum duration of the FPCR was extended from a maximum of three years to a maximum of nine years. In the 2017 amendment, the maximum duration was abolished. This last amendment is part of the Long-Term Supervision, Behavioural Control and Limitation of Freedom Act (LTSA; Wet langdurig toezicht, gedragsbeïnvloeding en vrijheidsbeperking). When FPCR ends, the tbs measure also ends and the tbs patient returns to society. The current study is one of the six sub studies from a larger research program into the effectiveness of the LTSA and focuses on investigating the effectiveness of the two amendments to the law.