Zicht op aanpak ongeoorloofd schoolverzuim

Abstract

De methodische aanpak schoolverzuim (MAS) is na de eerste introductie in het werkveld in 2017 bijgesteld en vervolgens ook geëvalueerd. Deze eerste evaluatie wees uit dat de methodiek over het algemeen door gebruikers (i.c. Leerplicht en ketenpartners) als positief werd beoordeeld. Dit onderzoek heeft als vervolg hierop tot doel na te gaan hoe ongeoorloofd schoolverzuim van jongeren door leerplichtambtenaren in samenwerking met ketenpartners wordt aangepakt in gemeenten die de MAS toepassen - en hoe daarbij invulling wordt gegeven aan de MAS - en welke eventuele verbeteringen in de aanpak mogelijk zijn. De twee hoofdvragen van het onderzoek zijn: Hoe verloopt de methodische aanpak van schoolverzuim bij 12- tot 18-jarigen? Wat zijn eventuele mogelijkheden voor verbetering van de MAS? INHOUD: Inleiding Doel en aanpak van het onderzoek Toepassing van de MAS in dossiers van Leerplichtzaken Ervaringen met de toepassing van de MAS Conclusies en aanbevelingen

When dealing with absenteeism among school-age children it is considered important that steps are quickly taken to make sure it does not become a long-term problem. An unambiguous approach, and clarity about who does what at which stage, may help. In March 2007 the MAS (a Dutch acronym meaning ‘Methodical Approach to Pupil Absenteeism’) was launched as a follow-up to the ‘Criminal-Law Approach to Pupil Absenteeism’. After the MAS was first introduced in the field, it was adapted in 2017, and was then also evaluated. This first evaluation showed that the methodology was well received by its users (school attendance authorities and POs) As a follow-up to this,the purpose of the present study is to determine how absenteeism among teenagers is tackled by school attendance officers in cooperation with parner organizations that use the MAS approach, how the MAS is actually implemented there, and what improvements can be made to it. The two main questions to be answered in the study are: How is the methodical approach to absenteeism among 12- to 18-year-olds applied? How could the approach be improved?