Onderzoek kwaliteit van ministeriële regelingen

Abstract

Een ministeriële regeling vormt binnen de wetgevingspraktijk een flexibel en eenvoudig te gebruiken regelingsinstrument. Ministeriële regelingen komen tot stand zonder betrokkenheid van de ministerraad, de Raad van State en het parlement. Dit betekent dat ze snel tot stand gebracht en gewijzigd kunnen worden. In de departementale praktijk wordt dat als een voordeel beschouwd ten opzichte van wetten in formele zin en algemene maatregelen van bestuur. Ook wordt het als 'handig' ervaren om een grodnslag voor een eventueel op te stellen regeling achter de hand te hebben. Die aantrekkelijke kanten hebben ook een - mogelijke - keerzijde. Doordat noch de ministerraad, noch de Raad van State, noch het parlement meekijken wordt ook de kritische blik van die kant gemist. De procedure van totstandkoming van ministeriële regelingen bevat nauwelijks externe waarborgen voor de kwaliteit. Ook een toetsing van ontwerpregelingen op bestuurlijk en wetgevingstechnische kwaliteit, zoals bij ontwerpwetsvoorstellen en bij ontwerp-algemene maatregelen van bestuur door het Ministerie van Justitie geschiedt, ontbreekt bij ministeriële regelingen. Dergelijke kwalitatieve tekortkomingen kunnen zich zowel voordoen op inhoudelijk vlak als op juridisch-technische punten. In dit onderzoek, uitgevoerd tussen september 2001 en januari 2002 door de Katholieke Universiteit Brabant en (voor het gedeelte zelfstandige bestuursorganen door) de Rijksuniversiteit Groningen, wordt de vraag onder ogen gezien of hte werkelijk zo is dat de kwaliteit van de ministeriële regeling in de praktijk tekortkomingen vertoont.